GÜMÜŞHÂNEVÎ, Ahmed Ziyâeddin

(1813-1893)

Nakşibendî-Hâlidî şeyhlerinden, âlim ve mutasavvıf.

Gümüşhane’nin Emîrler mahallesinde doğdu. Babasının adı Mustafa’dır. 1822’de ailesinin ticaret yapmak için gittiği Trabzon’da Şeyh Osman Efendi ve Şeyh Hâlid es-Saîdî gibi âlimlerden sarf, nahiv ve fıkıh dersleri aldı. 1831’den sonraki bir tarihte amcasıyla birlikte ticarî amaçla İstanbul’a gitti ve bir daha Trabzon’a dönmedi. Beyazıt Medresesi’nde dinî ilimleri tahsil ederken adı tesbit edilemeyen bir şeyhe intisap etti. Bu zatın ölümünden sonra tahsilini Mahmud Paşa Medresesi’nde sürdürdü. Sultan Abdülmecid’in hocası Hâfız Mehmed Emin Efendi ile II. Mahmud’un hocası Abdurrahman Harpûtî gibi devrin önde gelen âlimlerinin öğrencisi oldu.

İstanbul’daki tahsil hayatı boyunca tasavvufî çevrelerle münasebetini sürdüren Gümüşhânevî, 1845 yılında Üsküdar Alaca Minare Tekkesi’nde Hâlidiyye tarikatını yaymaya çalışan Şeyh Abdülfettâh el-Ukārî ile tanıştı. Ona intisap etmek istediyse de Ukārî, kendisini irşad etmeye İstanbul’a gelecek başka bir şeyhin yetkili olduğunu söyleyerek dostluklarının sohbet ve samimiyet sınırları içinde devam etmesini istedi. Gümüşhânevî daha sonra, Alaca Minare Tekkesi’nde Trablusşam müftüsü diye meşhur olan Hâlidî şeyhi Ahmed el-Ervâdî’ye intisap etti. 1848 yılında Mahmud Paşa Medresesi’ndeki hücresinde gerçekleştirdiği iki halvetten sonra Ervâdî’den hilâfet aldı. LevâmiǾu’l-Ǿuķūl adlı eserinde “tarîkaten Nakşibendî, meşreben Şâzelî” olduğunu söyleyen Gümüşhânevî, Nakşibendiyye ve Şâzeliyye’nin usul ve âdâbı çerçevesinde yoğunlaşan bir irşad faaliyeti sürdürdü.

1859’da Cağaloğlu’ndaki Fatma Sultan Camii’ni tekke haline getiren Gümüşhânevî (1957 yılında istimlâk edilerek yıkılan tekkenin arsası üzerinde bugün Defterdarlık binası bulunmaktadır), 1863’te sarayın tahsis ettiği özel bir gemiyle ve muhtemelen resmî bir görevle hacca gitti. 1877’de Şeyhülharem-i Nebevî Mehmed Emin Paşa’nın kızı Havvâ Seher Hanım’la evlendi. Aynı yıl ikinci defa hacca gitti. Hac dönüşü İstanbul’a gelmeyip üç yıl kadar Mısır’da kaldı. Tanta ve Kahire’de Nâsıriye, Câmiu’l-Ezher ve Seyyidinâ Hüseyin Camii’nde 200’den fazla talebeye hadis okuttu. Mısır müftüsü Muhammed el-Menûtî, Şeyh Cevdet, Muhammed et-Tantâvî, Şeyh Mustafa es-Sâidî ve Şeyh Rahmetullah el-Hindî’ye hilâfet verdi.

Aralarında Kastamonulu Hasan Hilmi, Safranbolulu İsmâil Necâtî, Dağıstanlı Ömer Ziyâeddin, Tekirdağlı Mustafa Feyzi, Lüleburgazlı Mehmed Eşref Efendi gibi huzur dersi muhatap ve mukarrirliğine kadar yükselmiş âlimlerin de bulunduğu 116 kişiye hilâfet vererek Nakşibendiyye tarikatının Hâlidiyye kolunun yayılmasında önemli bir rol oynayan Gümüşhânevî 13 Mayıs 1893’te vefat etti ve Süleymaniye Camii hazîresine defnedildi.

Gümüşhânevî zâhirî ilimlerin tahsiline önem vermiş, halifelerinde her şeyden önce ilmî yeterliliğin bulunmasını şart koşmuştur. Dergâh mensupları arasında bir yardımlaşma ve borç sandığı kurarak ev ve iş yerlerinde âtıl duran menkul servetleri bu sandıkta toplatmış, bu para ile bir matbaa kurarak basılan eserlerinin ücretsiz dağıtımını sağlamıştır. Aynı sermayeden tahsis edilen 500’er altınlık vakıflarla İstanbul, Bayburt, Rize ve Of’ta dört büyük kütüphane kurulmuştur.

Dinî ilimleri öğrenme ve sünnete uyma konusu üzerinde hassasiyetle duran Gümüşhânevî, tekkesinde hadis okutmaya ağırlık vermiş, böylece Gümüşhaneli Dergâhı bir dârülhadis hüviyeti kazanmıştır. Tekkelerde görülen yozlaşmaya


karşı çıkmış, ulemâ ve meşâyih arasındaki anlaşmazlıkları birleştirici bir tavırla gidermeye çalışmıştır. CâmiǾu’l-uśûl adlı eseriyle tarikatlara ait evrâd ve ahzâbın derlenmesinden meydana gelen MecmûǾatü’l-aĥzâb’ı onun bu özelliğini ortaya koymaktadır.

Eserleri. Tasavvuf. CâmiǾu’l-uśûl* (İstanbul 1276), Rûĥu’l-Ǿârifîn (İstanbul 1275), MecmûǾatü’l-aĥzâb (I-III, İstanbul 1311), Kitâbü’l-ǾÂrifîn fî esrâri esmaǿi’l-erbaǾîn (MecmûǾatü’l-aĥzâb’ın kenarında, II, 550-569). Hadis. Râmûzü’l-eĥâdîŝ* (İstanbul 1275), LevâmiǾu’l-Ǿuķūl (I-V, İstanbul 1292, Râmûzü’l-eĥâdîŝ’in şerhi), Ġarâǿibü’l-eĥâdîŝ (İstanbul, ts.), Leŧâǿifü’l-ĥikem (İstanbul 1275), Ĥadîŝ-i ErbaǾîn (İstanbul 1290). Ahlâk. Necâtü’l-ġāfilîn (İstanbul 1268), Devâǿü’l-müslimîn (İstanbul 1290), Netâǿicü’l-iħlâś (İstanbul 1290). Fıkıh ve Akaid. CâmiǾu’l-menâsik Ǿalâ aĥseni’l-mesâlik (İstanbul 1289), CâmiǾu’l-mütûn (İstanbul 1273), el-ǾÂbir fi’l-enśâr ve’l-muĥâcir (İstanbul 1276), Matlabü’l-mücâhidîn (Türkçe, el-ǾÂbir’in kenarında). Bir sayfadan ibaret Risâletün maķbûle fî ĥaķķı’l-müceddid ile vasiyetlerini ihtiva eden iki sayfalık Türkçe metin el-ǾÂbir’in kenarında yer almaktadır.

Eserlerini Arapça olarak kaleme alan Gümüşhânevî’nin CâmiǾu’l-uśûl’ü Velîler ve Tarikatlarda Usûl adıyla Rahmi Serin-Ramazan Nazlı (İstanbul 1977), Rûĥu’l-Ǿârifîn’i Vuslat Ehli ve İlâhî Aşk adıyla Rahmi Serin (İstanbul 1978) tarafından tercüme edilmiştir. Râmûzü’l-eĥâdîŝ’in biri aynı adla (trc. Naim Erdoğan, İstanbul 1976), diğeri Hadisler Deryâsı (trc. Lutfi Doğan-M. Cevad Akşit, İstanbul 1982) adıyla iki tercümesi vardır. Necâtü’l-ġāfilîn, Gafillerin Kurtuluş Yolu (trc. A. Kemal Saran, İstanbul 1968), CâmiǾu’l-mütûn, Ehl-i Sünnet İ‘tikadı (trc. Abdülkadir Kabakçı-Fuat Günel, İstanbul 1986, 4. bs.) adıyla yayımlanmıştır.

BİBLİYOGRAFYA:

Harîrîzâde, Tibyân, I, vr. 329a-329b; Hüseyin Vassâf, Sefîne, II, 185-187; Muhammed b. Süleyman el-Bağdadî, Ĥadîķatü’n-nediyye fî âdâbi ŧarîķati’ n-Naķşibendiyye ve’l-behceti’l-Ħâlidiyye, Kahire 1310; Mustafa Fevzi b. Nu‘mân, Hediyyetü’l-hâlidîn fî menâkıbi kutbi’l-ârifîn Mevlânâ Ahmed Ziyâüddîn b. Mustafa el-Gümüşhânevî, İstanbul 1313; a.mlf., Menâkıb-ı Haseniyye, İstanbul 1327; M. Zâhid Kevserî, İrġāmü’l-merîd, İstanbul 1328; a.mlf., et-Taĥrîrü’l-vecîz fî mâ yebteġīhi’l-müstecîz, Kahire 1360; Kasım Kufralı, Nakşibendiliğin Kuruluşu ve Yayılışı (doktora tezi, 1949), İÜ Türkiyat Araştırma Merkezi, nr. 337; İrfan Gündüz, Gümüşhânevî Ahmed Ziyâüddîn, İstanbul 1984; Hamid Algar, “A Brief History of the Naqshbandī Order”, Naqshbandis, İstanbul-Paris 1990, s. 33; Butrus Abu-Manneh, “Shaykh Ahmed Ziyā‘üddīn el-Gümüşhanevī and the Ziyā‘i-Khālidī Suborder”, Shī’a Islam, Sects and Sufism (ed. F. De Jong), Utrecht 1992, s. 105-117; Ahmed Ziyâüddîn Gümüşhanevî: Sempozyum Bildirileri (haz. Necdet Yılmaz), İstanbul 1992; Hocazâde Ahmed Hilmî, “Mevlânâ Ahmed Ziyâüddin el-Gümüşhânevî”, Cerîde-i Sûfiyye, nr. 8-24, İstanbul 6 Zilkade 1330/1328 r., s. 6-8; Demetrio Giordiani, “Unicità dell‘esistenza e Unicità della visione in un‘opera dello Shaykh Diyā ad-Dīn Gümüşhkhänelï”, Islam: Storia e Civiltà, X/3, Roma 1991, s. 91-97.

İrfan Gündüz