er-RAHBİYYE

(الرحبيّة)

Şâfiî fakihi İbnü’l-Mütefennine er-Rahbî’nin (ö. 577/1182) İslâm miras hukukuna dair manzum risâlesi.

Asıl adı Ġunyetü’l-bâĥiŝ (Buġyetü’l-bâĥiŝ) Ǿan cümeli’l-mevârîŝ olup recez tarzında nazmedilmesinden dolayı ve yazarına nisbetle daha çok el-Urcûzetü’r-Raĥbiyye (el-Manžûmetü’r-Raĥbiyye) diye meşhur olmuştur. 180 beyitten oluşmaktadır. İbnü’l-Mütefennine’nin (el-Mütekkıne, el-Mütkıne şeklinde kayıtlar da mevcut olup bu adlandırmanın kaynağı bilinmemektedir) künyesi Ebû Abdullah Muhammed b. Ali b. Muhammed b. Hasan er-Rahbî’dir. Kâtib Çelebi risâleyi yanlışlıkla başka bir kişiye ait gösterir. Rahbî, Bağdat’la Rakka arasında Fırat kıyısında yer alan Rahbetü Mâlik b. Tavk’ta 497’de (1104) doğdu. Bağdat Nizâmiye Medresesi hocalarından Ebû Mansûr İbnü’r-Rezzâz’ın öğrencisi olduğuna bakılırsa muhtemelen eğitim amacıyla Bağdat’a gelmiş, fakat daha sonra Rahbe’ye dönerek burada yaşamış ve 9 Zilkade 577’de (16 Mart 1182) vefat etmiştir.

er-Raĥbiyye, manzum olması ve fıkhın ferâiz gibi karmaşık bir bölümünü başarılı bir tarzda özetlemesi, ayrıca mezhepler arası görüş ayrılıklarının çok olmadığı bir konuyu içermesi sebebiyle sadece Şâfiî mezhebinde değil diğer mezhep çevrelerinde de şöhret bulmuştur. Eser, yazarları bilinse bile onlardan soyutlanarak âdeta anonim bir niteliğe bürünen ve son asırlarda İslâm ilim çevrelerinde genellikle ezberlenmek üzere “mecmûatü mütûn” adıyla bir araya getirilen temel ders kitapları (Elfiyye, Süllem vb.) arasına girmiştir. Özellikle XVII. yüzyılda ve daha sonraki dönemlerde yetişen âlimlerin yetişme aşamasında okudukları eserler listesinde er-Raĥbiyye’nin sıkça zikredildiği görülmektedir.

Eser üzerine onlarca şerh ve hâşiye çalışması gerçekleştirilmiş ve bazı şerhleriyle birlikte birçok baskısı yapılmıştır. İlk defa İngiliz şarkiyatçısı Sir William Jones tarafından İngilizce çevirisiyle birlikte yayımlanmış (The Mahomedan Law of Succession to the Property of Intestates, London 1782), 1876’dan itibaren Kahire’de ve İstanbul’da, ardından çeşitli yerlerde defalarca neşredilmiştir (Kahire 1273, 1276, 1280, 1295, 1303, 1323; İstanbul 1302). Şinşevrî’nin şerhine Bâcûrî’nin yazdığı hâşiyeden yararlanarak notlarla zenginleştirilmiş Fransızca bir çevirisini J. D. Luciani gerçekleştirmiş (Traité des successions musulmanes [ab intestat] extrait du commentaire de la Rahbia par Chenchouri, de la glose d’el-Badjouri et d’autres auteurs arabes, Paris 1890; Cezayir 1896), İngilizce bir çevirisi daha yayımlanmıştır (al-Farâǿid: the Law of Inheritance in Islam, Arabic text, parallel translation and commentary in English, Singapur 1979).


er-Raĥbiyye üzerine kaleme alınan şerhlerin çoğunluğu Şâfiî mezhebine ait olmakla birlikte içlerinde Mâlikî, Hanefî ve Hanbelî mezhebine mensup âlimlerin yazdığı şerhler de mevcuttur. Bunlardan matbu olanların başlıcaları şunlardır: 1. Sıbtu’l-Mardînî, Şerĥu’r-Raĥbiyye (Atıyye el-Kahvetî’nin hâşiyesiyle birlikte, Bulak 1284; Kahire 1315; nşr. Kemal Yûsuf el-Hût, Beyrut 1409/1989; nşr. Mustafa Dîb el-Bugā, Dımaşk 1408/1988). Bu şerhe yazılan pek çok hâşiyeden Muhammed b. Ömer el-Bakarî’ninki en çok bilinenidir (Bulak 1284; Kahire 1277, 1298, 1303, 1304, 1305, 1310; nşr. Mustafa Dîb el-Bugā, Dımaşk 1408/ 1988). 2. Abdullah b. Muhammed eş-Şinşevrî, el-Fevâǿidü’ş-Şinşevriyye fî Şerĥi’l-Manžûmeti’r-Raĥbiyye. Eserin en yaygın şerhi olup pek çok hâşiyesi arasında Bâcûrî’ninki öne çıkmaktadır (bk. ŞİNŞEVRÎ). 3. İbn Galbûn el-Misrâtî, Tuĥfetü’l-iħvâni’l-behiyye Ǿale’l-Muķaddimeti’r-Raĥbiyye (nşr. es-Sâih Ali Hüseyin, Trablus 1399). 4. Ebû Bekir b. Ahmed es-Sebtî, Şerĥu’r-Raĥbiyye (Şinşevrî’nin Fetĥu’l-ķarîbi’l-mücîb adlı eserinin kenarında, Kahire 1345). Bunlardan başka Cemâleddin el-İsnevî, Muhammed b. İbrâhim es-Sellâmî, Celâleddin es-Süyûtî’nin şerhleri anılabilir.

el-Manžûmetü’r-Raĥbiyye’yi İbnü’l-Hâim et-Tuĥfetü’l-(en-Nefeĥâtü’l-)ķudsiyye fi’ħtiśâri’r-Raĥbiyye adıyla ihtisar etmiş; bunu Zekeriyyâ el-Ensârî (el-Fetĥatü’l-insiyye), Sıbtu’l-Mardînî (el-LümǾatü’ş-Şemsiyye), Bedreddin Muhammed b. Muhammed el-Kerecî el-Bekrî (el-LevâmiǾu’l-Bedriyye), Mahmûd b. Ali el-Bikāî el-Gazzî (el-Minĥatü’l-Biķāǿiyye) ve Burhâneddin İbn Ebû Şerîf şerhetmiştir. Eser üzerine ayrıca İbnü’l-Mukrî el-Yemenî’nin Muħtaśarü’r-Raĥbiyye adlı bir çalışması vardır.

er-Raĥbiyye’ye dair son dönemde yapılan çalışmalardan bazıları şunlardır: Muhammed Şeybe el-Hamed el-Fakī, Teysîrü’l-mesâǿili’l-farażiyye bi-şerĥi’l-Manžûmeti’r-Raĥbiyye (Kahire 1366/1946); Faysal b. Abdülazîz Âlü Mübârek, es-Sebîketü’ź-Źehebiyye Ǿale’l-Manžûmeti’r-Raĥbiyye (Kahire 1379/1959); Muhammed Sa‘d b. Abdullah er-Rabâtî, el-Ķalâǿidü’ź-Źehebiyye bi-Şerĥi’l-Manžûmeti’r-Raĥbiyye (Kahire 1381/1961); Ali Abduh Yahyâ eş-Şeref, el-Leǿâli’l-fıđđiyye Ǿalâ metni’r-Raĥbiyye (San‘a 1419; Dımaşk 1998); Muhammed Necîb Hayyâta, er-Ravżatü’l-behiyye Ǿalâ metni’r-Raĥbiyye (Halep 1411/1990).

BİBLİYOGRAFYA:

Yâkūt, MuǾcemü’l-büldân, III, 35; Sübkî, Ŧabaķāt, VI, 156; İbn Kādî Şühbe, Ŧabaķātü’ş-ŞâfiǾiyye, II, 17; Keşfü’ž-žunûn, II, 1211, 1246-1247; Cebertî, ǾAcâǿibü’l-âŝâr, Beyrut, ts., I, 339, 446; Serkîs, MuǾcem, I, 574, 928; Brockelmann, GAL, I, 490-491; Suppl., I, 675-676; II, 155; Îżâĥu’l-meknûn, II, 414; Hediyyetü’l-Ǿârifîn, II, 99; Ziriklî, el-AǾlâm, VII, 166; Kehhâle, MuǾcemü’l-müǿellifîn, XI, 47; Ahmet Özel, Hanefî Fıkıh Âlimleri, Ankara 2006, s. 188-189.

Murteza Bedir